Ulga internetowa

– Długo znasz komisarza? – zapytał współpracowniczkę aspirant Podhalański, korzystając z tego, że Foma bawił poza biurem.

Pani Ala przestała na chwilę serfować po internecie i popatrzyła uważnie na aspiranta. Zastanawiała się, ile powinna zachować dla siebie, a ile należy do domeny publicznej. Po krótkim zastanowieniu uznała, że całkiem sporo nadaje się do ujawnienia.

– Dość długo, choć to taka służbowa znajomość. Często przychodził do archiwum.

– Ja tam nie lubię tego kartkowania – zebrał się na szczerość Podhalański. – Tylko czytanie i czytanie. Brakuje mi realnego życia i pracy w terenie.

– To dlaczego tutaj przyszedłeś?

– Tak zdecydowała Góra. Wszechwładna i wszechwiedząca. Dali mnie do Fomy, jeszcze jak był podkomisarzem. Żebym się przy nim przetarł w „analizie materiału”.

– No to chyba dobrze. Foma jest w tym naprawdę dobry – Pani Ala nie potrafiła wyczuć z tonu aspiranta, czy jego dystans dotyczy błędnych założeń przydziału, zdolności trenerskich komisarza, czy samej analizy.

– Może i dobrze. Już mnie na widok stosu papierów nie odrzuca jak na początku.

– Nie prosiłeś o przeniesienie? Przecież wszędzie brakuje ludzi.

– No właśnie. Nie puszczą mnie. Komisarz ma dobry układ z Szefem i nie da sobie nikogo zabrać. Dlatego spokojnie, nie przejmuję się.

– Ty lepiej uważaj. Bo pewnego pięknego dnia już cię tutaj nie będzie. Zamiast wygodnego biura będziesz ochraniał mecze piłkarskie.

– To może być naprawdę piękny dzień – rozmarzył się Podhalański, który od najmłodszych lat uczęszczał do szkółki piłkarskiej i był najbardziej bramkostrzelnym napastnikiem policyjnej drużyny.

– Tylko niekoniecznie ty na tym dobrze wyjdziesz.

– A kto? – zaniepokoił się nieco aspirant.

– A na przykład jakaś absolwentka po szkole policyjnej. Takie lubią szperać w papierach. Mogłaby cię zastąpić. A Foma ma słabość to zaradnych studentek.

– Co ty powiesz?! – Podhalańskiego prawie zamurowało.

Pani Ala zastanowiła się, czy większy efekt przyniosła wizja możliwej zmiany na stanowisku, czy też ujawnienie słabostki przełożonego. Z miny aspiranta uznała jednak, że chodzi o to drugie.

– Zanim przyszedł do policji prowadził zajęcia ze studentami… Ma sentyment – dodała usprawiedliwiająco.

– No ciekawe… – nie mógł otrząsnąć się Podhalański. – A skąd wiesz, że ktoś może się tutaj pojawić?

– Z netu. Wystarczy trochę poszperać – Pani Ala przeciągle zaakcentowała każdą sylabę.

– Piszą o nas?

– Jak się wie jak czytać…

– Masz na myśli to? „Poszukiwani – toplista”? – Podhalański wskazał palcem na monitorze Pani Ali kolorowy baner.

– Bardzo śmieszne… Spojrzyj lepiej na „Służbę w policji”.

– O cholera! – przeraził się aspirant po lekturze wskazanego fragmentu. – Myślisz, że to na moje miejsce?

Pani Ala dłuższą chwilę napawała się popłochem młodszego kolegi. Potem wstała i zaprosiła Podhalańskiego na swój fotel.

– Mam nadzieję, że nie. Ale lepiej nie kusić losu – wskazała mu kilka stron w „Ulubionych”, które jej zdaniem należało przejrzeć.

Gdy aspirant zajęty był lekturą i odnotowywaniem na kartce interesujących fragmentów, Pani Ali udało się wysłać niepostrzeżenie sms-a. Odpowiedź była prawie natychmiastowa: „No to mi ulżyło… Chwała internetowi! Foma”.