Etykieta siadania plecami do siebie

Łatwo ich rozpoznać. Pojawiają się zawsze o podobnej porze, w niewielkim odstępie czasu. Jakby istniejąca do niedawna więź podpowiadała czas i miejsce. Niespełnieni kochankowie, dawni wspólnicy, partnerzy do brydża po przegranym turnieju. Pary. Byłe albo niedoszłe.

Ceremonia siadania plecami do siebie zawsze wygląda tak samo. Tysiące podobnych do siebie zdarzeń, powtarzane przez tysiące osób stworzyły etykietę, której nikt nie próbuje zmienić czy uniknąć.

Wchodzą, rozglądając się czy są pierwsi, mając dzięki temu kroplę przewagi, łyk goryczy mniej do przełknięcia, ledwie wyczuwalny posmak triumfu w przegranej historii. Wybierają miejsce, które widać już od samych drzwi. Nie w pierwszym, ale w drugim, jeszcze chłodnym od ulicy spojrzeniu. Całym sobą rezerwują kilka innych krzeseł, by ceremonia miała swoją scenę i widownię. Oraz pozór przypadku, dający wewnętrzne alibi dla tego, co nastąpi w rozpoczętej przez nich grze, dramacie, choć on też ma wyglądać na przypadkowy.

A potem wyczekują, odliczając nerwowo czas, który płynie wolniej niż przed pierwszym umówionym spotkaniem. Nie muszą czekać długo. W niewytłumaczalny sposób odróżniają TO otwarcie drzwi od dziesiątek innych. Nieco sztucznie odwracają wzrok, sprawiając wrażenie zajętych i rozbawionych.

Po drugiej stronie sceny, przy drzwiach, szybkie spojrzenie, ogarniające układ figur na szachownicy, ważące siły, odsłaniające pułapki. A potem, po tym chwilowym zatrzymaniu kroku, szybki wybór taktyki dla czarnych. Zajęcie miejsca. Plecami do siebie, bokiem, nigdy wprost. Otwarcie. Pat. Remis ze wskazaniem. Bez wskazania. Wyjście.