Piąta szuflada

Piąta szuflada od dołu była pusta. Absolutnie pusta. Nic nie leżało na jej środku, nic nie kryło się w szparach między łączeniami, nic nie wystawało zza okleiny, nic nie tkwiło przy mechanizmie zamka. Otwartym mechanizmie, bo piąta szuflada jako jedyna nie była zamknięta.

Widać było, że od dawna nikt do niej nie zaglądał. Nie rozświetlał jej dziennym blaskiem, ani nie pieścił nerwowym światłem latarki. Z trudem przedzierający się przez szczeliny kurz równomiernie okrywał puste powierzchnie, niby koc przygniatający ciepłym ciężarem zasmucone ramiona.

A smutek piątej szuflady był dojmujący. Nikt po nic do niej nie sięgał. Nikt nie czuł potrzeby zaglądania do środka, odkrywania tajemnic, które skrywa i których tak bezskutecznie teraz wyczekiwała. Bo nikt też do niej nie pisał, choć była o wiele pojemniejsza od innych. Nikt nie zapełniał jej niedokończonymi tekstami, rozgrzebanymi projektami, szkicami do wykorzystania w przyszłości albo takimi, które w szufladowym cieniu powinny dotrwać swoich dni.

Od czasu zniknięcia komisarza życie piątej szuflady od dołu pozbawione zostało wszelkiej radości.